Vol goede moed ga ik van start met de voorgeschreven behandeling. Me geenszins van de wijs laten brengend door de waslijst aan diagnoses die ik te horen heb gekregen over oorzaken en gevolgen van de ME. Dunne darm nog steeds zo lek als een mandje waardoor grote populaties schadelijke darmbacteriën zich een weg weten te verschaffen tot mijn bloedbaan en waardoor mijn immuunsysteem overuren draait om de daardoor veroorzaakte ontstekingen te lijf te gaan. Ook in mijn darmen zelf overgroei van bacteriën die disbalans veroorzaken, daarnaast een verstoorde leverfunctie en 3 genetische afwijkingen waardoor het ontgiftingsproces in mijn lijf moeizamer verloopt en afvalstoffen zich opstapelen. Veel beschadigingen op celniveau. Met dieet en supplementen valt wellicht nog herstel te bereiken en aangezien ik een aantal jaar geleden duidelijk verschil merkte na aanvang van een streng dieet, maakt dat mij extra gemotiveerd om weer te gaan beginnen.

Om de lekkende darmwand te dichten gebruik ik supplementen en zal ik geruime tijd gluten, suiker en zuivel moeten vermijden. Daar ben ik inmiddels aan gewend want dat doe ik al jaren zo veel mogelijk. Daarnaast kunnen er andere voedingsstoffen zijn die de darmwand irriteren en er daardoor voor zorgen dat die darmwand niet heelt. Ook dat heb ik opnieuw laten testen.

Met tientallen overgevoeligheden én een histamine-intolerantie is het wederom puzzelen geblazen wat eten betreft. Ik begrijp zo goed van mezelf dat ik dit niet meer kon volhouden toen m’n moeder steeds zieker werd en ik mijn beschikbare energie wilde steken in zoveel mogelijk tijd met haar doorbrengen. Toen startte ik vlak voordat zij ziek werd met het toenmalige dieet. Zij deed boodschappen en kookte meerdere malen per dag voor mij, omdat ik daar zelf niet toe in staat was, totdat zij dat ook zelf niet meer kon. In de afgelopen roerige jaren lukte het me niet om dit zelf op te pakken.

Het is dus maar goed dat mijn energieniveau voor aanvang van deze behandeling al wat is gestegen. Wat een werk is zo’n dieet als er maar weinig voedingsmiddelen zijn toegestaan en ik elk voedingsmiddel maar eens in de vijf dagen mag eten. Het betekent dat het grootste gedeelte van mijn energie nu gaat zitten in eten klaarmaken. Terwijl ik niets ingewikkelds maak, dat kan niet eens met zo weinig beschikbare ingrediënten, maar normaal gesproken kook ik in grote hoeveelheden en vind ik het geen probleem een aantal dagen achter elkaar hetzelfde te eten om zo aan de andere kant wat energie over te houden om een keer per week op de fiets te kunnen stappen voor een boodschap of in de auto naar een vriendin. Nu blijkt maar weer hoe fragiel die energiebalans is want elke dag koken en alle bijbehorende afwas wegwerken, hakt er behoorlijk in. Wel merk ik effect op mijn concentratie, die wordt meteen beter en dat is heel fijn.

Een paar weken later begin ik met een protocol voor het bestrijden van een Lyme co-infectie. Dit kost mijn lijf zoveel energie dat ik een hele stap terug moet doen. Concentratie zakt in en ik voel me aanhoudend grieperig. En behoorlijk uitgeput. Gelukkig heb ik veel vertrouwen in de behandeling en heb ik van te voren ingecalculeerd dat dit soort dingen kunnen gebeuren. Dat maakt dat ik het over me heen kan laten komen zonder in de stress te schieten en gebeurt dat wel een keer dan pas ik The Work toe en technieken die ik bij de Ander Leven training leerde. Fitter ga ik me er niet van voelen, wel maakt het dat ik mijn dagen nog steeds met gelukkig gevoel door kom. Leven is zo’n wonderlijk iets en ik ben blij dat ik dat elke dag mag ervaren. Ik heb vertrouwen in mijn lijf en haar inspanningen om zo optimaal mogelijk te functioneren. Ik ben niet meer bang dat de ME erger wordt, daar heb ik in het verleden ook mee om weten te gaan, en ik leg mijn lichaam geen druk op dat het per sé beter moet worden. We kijken samen waar we komen. En ondertussen leef ik mijn leven, een paar versnellingen lager, nieuwsgierig naar wat elke nieuwe dag me weer gaat brengen.

Deze houding maakt dat ik geen stress ervaar als de vermoeidheid nog een tikkeltje extremer wordt en ik ’s nachts weer meer dan 12 uur slaap en daarna nog steeds nauwelijks uit bed kan komen van vermoeidheid.

De golfbeweging van me iets fitter voelen om vervolgens toch weer in de uitputting verzeild te raken, is al geruime tijd aanwezig in mijn leven en die aanwezigheid accepteren gaat me steeds sneller en moeitelozer af. Ik heb de deining leren waarderen en dat komt me, of ik me nu zwaar uitgeput voel of ietsje fitter, in elke situatie van pas.

Kirsten