Nu het magnesiumgehalte in mijn lijf weer enigszins op peil is, komt mijn zenuwstelsel verder tot rust. Ook ervaar ik een steeds groter gevoel van innerlijke rust dat ik bereik door The Work los te laten op elke negatieve gedachte die ik over mijn lijf kan vinden.

Al enkele jaren pas ik deze methode, die me leerde om mijn gedachten op te schrijven en te onderzoeken (in plaats van ze te onderdrukken of krampachtig te proberen zo positief mogelijk te denken), consequent toe telkens wanneer ik denk dat er iets helemaal mis dreigt te gaan in mijn leven. Dat wat me nu overkomt geenszins de bedoeling kan zijn en ik het recht meen te hebben om er heel boos of gefrustreerd over te zijn. Dan maak ik dankbaar gebruik van dat recht en zet alles wat me dwars zit op papier. Om er vervolgens The Work op toe te passen en erachter te komen dat het mijn gedachten waren die me ongelukkig maakten en niet de situatie die ik daarvan de schuld gaf. Of mijn lijf. Of de ME. Die ik lange tijd als ernstig geluksverstorend beschouwde.

Sinds mijn lichaam van mij niet meer hoeft te kunnen wat het niet kan, is mijn frustratie daarover vrijwel verdwenen. Ik zorg er zo goed mogelijk voor, met alles wat binnen mijn bereik ligt. Ik beschouw mijn lijf niet langer als lastig en roep niet meer dat het me in de steek heeft gelaten.

Of ik het nu wel of niet accepteer, mijn lijf doet wat het doet. Of ik nu boos en teleurgesteld ben of elke dag open wil staan voor wat de dag me brengt. In het eerste geval ervaar ik bergen stress die mijn lijf sowieso geen goed doen en in het tweede geval voel ik me steeds dankbaarder voor wat er mogelijk is.

Of me dat altijd lukt? Nee zeg, ik ben de Dalai Lama niet! En die heeft voor zover ik weet geen ME. Maar wel verbinding met een innerlijke rust die maakt dat hij de gebeurtenissen in zijn leven met kalmte, zachtheid en humor tegemoet kan treden.

Met behulp van The Work lukt ook mij dat steeds vaker en ervaar ik hoe licht en bevrijdend het voelt om mijn gedachten niet langer te geloven.

Wel merk ik dat het continu werk in uitvoering blijft. Als mijn moeder na in het afgelopen jaar de diagnosen kanker en ernstig hartfalen gesteld te krijgen, tijdens een van de vele ziekenhuisopnames getroffen wordt door een herseninfarct, dat haar spraakvermogen aantast en haar rechtszijdig verlamt, gaan mijn gedachten als vanouds ongegeneerd met me aan de haal.

Ik wil niet schrijven en onderzoeken. Ik wil elke dag even bij mijn moeder in het verpleeghuis zijn waar zij dapper doorzet. Waar ze ondanks de pijn, kortademigheid en uitputting die er vanwege het hartfalen bovenop komen toch doet wat ze kan om haar wens om weer thuis te kunnen wonen werkelijkheid te laten worden. Ik wil haar steunen zoals zij dat altijd onvoorwaardelijk bij mij heeft gedaan.

Maar dat valt nog niet mee. Na een flinke adrenalinestoot van de schrik, die me de eerste dagen goed op de been houdt, merk ik dat mijn zenuwstelsel terugschiet naar een niveau van overprikkeldheid dat ik maar al te goed herken. Me totaal uitgeput voelen en toch ’s nachts om de paar uur zwetend, in paniek en met een roffelend hart wakker worden. PEM, pijn en een opgejaagd gevoel in mijn lijf terwijl mijn hoofd de gevraagde (re)acties in slow motion uitvoert. Huilbuien, misselijkheid en darmklachten.

Gelukkig weet ik inmiddels dat dit reacties van mijn lichaam zijn die optreden wanneer de hoeveelheid prikkels die mijn zenuwstelsel aan kan, wordt overschreden. En dat met plotseling meer fysieke inspanning, toegeven aan mijn hunkering naar suiker om toch door te kunnen gaan plus alle niet onderzochte gedachten over hoe oneerlijk het allemaal wel niet is, momenteel uitstekend aan de voorwaarden voor overprikkeling wordt voldaan. Waarbij ik me, overweldigd door doemscenario’s, regelmatig afvraag hoe ik dit ga volhouden.

Maar ook al lukt het me nu niet, ik weet dat ik later de gedachten die mij nu zo kwellen alsnog aan een onderzoek zal onderwerpen. Tot die tijd blijf ik bewust één gedachte als een mantra herhalen: ”Dag voor dag. Eén ding tegelijk. “ Dat geeft rust. Want dat is te doen.

Het brengt een fractie van de innerlijke rust terug die ik eerder zo sterk heb ervaren. En helpt me om enorme dankbaarheid voelen voor elk moment dat ik met mijn lieve krachtige mama en ons gezin kan doorbrengen.

Wat heerlijk dat ik wat meer energie heb! Ik lees, schrijf en bezoek een tentoonstelling. Ik kan af en toe autorijden. Ik vier mijn verjaardag! Meer nog dan van de overheerlijke cupcakes die een vriendin speciaal voor mij bakt, geniet ik ervan om mensen die mij dierbaar zijn om me heen te hebben. Een aantal van hen heb ik een jaar niet gezien. Na de zelfgekozen afzondering voor rust en herstel voelt het heerlijk om bij te praten met vrienden terwijl mijn lieve zussen zorgen dat dat ook het enige is dat ik deze middag hoef te doen. Ik bezoek een seminar en beland met de man van Oprah Winfrey aan tafel. En nog 30 anderen. Dat ik totaal onverwacht van de paar honderd seminarbezoekers word uitgekozen om bij dit diner aanwezig te zijn, om mezelf presenteren en te laten inspireren, is een van de vele verrassingen die het leven in mijn ogen zo bijzonder maken.
Wel voel ik me steeds vaker chaotisch en alert, tekenen van een onrustig zenuwstelsel. Mijn hogere concentratieniveau zakt weg. Mijn lijf herstelt zich weliswaar sneller na inspanning, alleen lukt het me steeds minder vaak om in de herstelstand te komen omdat ik me zo opgejaagd voel van binnen. Ik raak sneller overprikkeld en de slapeloze nachten zijn plotseling terug. De ONST-behandelingen die eind vorig jaar zo goed aansloegen omdat het de productie van ATP (energie) in de mitochondriën stimuleert, veroorzaken nu hypers in plaats van kalme energie. Ik doe erg mijn best om rustiger aan te doen omdat ik geloof dat dit bijdraagt aan verbetering op de lange termijn. Maar op de een of andere manier lukt het me niet. Net als in voorgaande jaren waarin ik ook gedreven door adrenaline over mijn grenzen denderde.

Het grote verschil is de frustratie. Die heb ik namelijk niet meer. En ook geen schaamte of schuldgevoel over wat ik anders of beter had kunnen doen in de afgelopen maanden. Ik sta achter mijn keuzes, hoe ze ook uitpakken, en draag de consequenties. Ook als het resultaat anders is dan gehoopt. En het soms lijkt alsof ik een flinke stap terug moet doen. Mijn hoofd is, ondanks de lagere concentratie, helder en vastberaden en daardoor blijf ik mentaal kalm. Zelfs als mijn zenuwstelsel in de opperste staat van chaos verkeert. Ik durf erop te vertrouwen dat het leven me de volgende stap ook nu weer zal tonen.

En dat doet het, net zo onverwacht als de hypers kwamen opzetten. Van een vriendin krijg ik een boek over magnesium en ik lees het in 1 slapeloze nacht uit. Ik herinner me dat ik destijds zo opknapte van Metarelax. De eerste soort magnesium die het vreemde gevoel in mijn lichaam, alsof het constant onder stroom stond, uitschakelde. In het boek lees ik dat deze tabletten precies de juiste vorm van magnesium, taurine en vitamine B6 bevatten waardoor magnesium gemakkelijker wordt opgenomen in de cellen.

Begin december ben ik overgestapt op magnesiumpillen van een nieuw merk, me niet beseffend dat deze anders van samenstelling zijn. Sindsdien voel ik me hyperder en spelen een aantal “oude klachten” weer op. Ik dacht dat het door de decemberdrukte en de taartjes kwam (en die hadden ook zeker hun invloed) maar nu blijkt dat ook magnesium, in de voor mijn lijf het best opneembare vorm, een sleutelrol speelt bij het rustig houden van mijn zenuwstelsel.

Ik schrap de enkele afspraken die voor de komende weken gepland staan en sluit me opnieuw zo veel mogelijk af voor prikkels. Ik slik magnesium, smeer magnesium en zuig het zelfs op via mijn voetzolen. Want ook via de huid kun je het magnesiumgehalte in je lichaam snel verhogen met behulp van magnesiumspray en voetenbadjes met daarin opgelost magnesiumzout.

Het is verbazingwekkend hoe snel de rust in mijn zenuwstelsel wederkeert. Dat is maar goed ook want er ligt nog een uitgebreid plan klaar om mijn lijf te stimuleren het beste uit zichzelf te halen. Ik popel om daarmee verder te gaan en te ontdekken wat er nog meer mogelijk is. Ondertussen geef ik me zonder strijd over aan wat er blijkbaar op dit moment moet gebeuren. Of dat nu al hyperend uit de bocht vliegen, dineren met de man van Oprah, versuft dvd’s kijken of magnesium opslurpen is. Mijn lijf geeft perfect aan wat het aankan en hoe enthousiast ik me ook op nieuwe dingen wil storten, ik heb daar rekening mee te houden. Mijn lijf bepaalt het tempo. Niet ik. En hoe meer ik me daaraan over durf te geven, hoe gelukkiger ik me voel.

Met mijn handen en voeten steunend op ietwat koud aanvoelende metalen platen, wacht ik rustig af. Ik ben bij dokter Korbee voor een bodyscan. Bij dit onderzoek wordt gemeten hoe de stroomgeleiding verloopt in de vloeistof die zich rondom alle cellen in het lichaam bevindt. Door de meetgegevens van vele mensen te combineren en op te slaan, ontstond er een matrix voor optimale gezondheid. De aangesloten computer vergelijkt mijn resultaten met de referentiewaarden in de database. Binnen 80 seconden zullen de resultaten als gekleurde afbeeldingen van organen en in diverse grafieken te voorschijn komen op het beeldscherm. En weet ik hoeveel mijn waarden afwijken van wat over het algemeen als gezond wordt beschouwd

Ik ben benieuwd naar de toestand van mijn amygdala (delen van de hersenen die het zenuwstelsel aansturen). Bij mijn eerste bodyscan, in september 2012, spatte de afbeelding hiervan in fel rood van het scherm. Mij waarschuwend dat mijn lijf in grote stress verkeerde.
Sinds een aantal maanden neem ik echter een ander gevoel in mijn lichaam waar. Tintelingen rond mijn hart. Spieren die uit het niets zachtjes beginnen te trillen. Vol verbazing sla ik deze (voor mij compleet nieuwe) sensaties in mijn lijf gade. Tot ze plots weer verdwenen zijn. Overstemd door een gevoel van uitputting. Of juist adrenaline. Maar ze komen terug. Vaker en langer. Na het eerste half jaar waarin ik slechts versuft naar het scherm van mijn laptop kon staren, kan nu het trainen beginnen.
Omdat ik alles wilde aangrijpen om me beter te voelen, heb ik naast methoden voor fysieke genezing ook naar manieren gezocht die me op psychisch vlak konden ondersteunen. Niet omdat ik dacht dat daar de oorzaak van mijn ME lag, wel omdat ik de chaos in mijn lijf herkende in beschrijvingen over het effect van trauma of onverwerkte stress op het zenuwstelsel. En omdat van de ene op de andere dag zo ziek worden mijn leven volledig op zijn kop zette. Ik moet de eerste persoon nog tegen komen die daar géén stress van krijgt.
Gupta Programme wees mij voor het eerst op het verband tussen ME en een overprikkeld zenuwstelsel. De inzichten werkten verhelderend, ze toepassen lukte me voor geen meter. Ook voor Somatic Experiencing (traumatherapie) en Vipassana Meditatie, die me beiden technieken leerden om subtiele sensaties in mijn lichaam waar te nemen waardoor het zenuwstelsel tot rust komt, was de tijd blijkbaar nog niet rijp. Negen dagen in retraite, zestien uur per dag mediteren maar geen enkele kalme sensatie te bekennen. Althans, niet bij mij
Uiteindelijk was het dokter Maes die mij liet inzien dat de ontstekingen die bij ME in het lichaam ontstaan hetzelfde effect op het zenuwstelsel hebben als bijvoorbeeld een trauma. Dat ik daardoor nog maar heel weinig prikkels van buitenaf erbij kan hebben zonder overweldigd te raken. En hoe de methoden die eerder niet voor me werkten alsnog kunnen bijdragen aan mijn herstel.
Mijn lichaam voelt rustiger aan door de genezende werking van het dieet en de antioxidanten. Nu lukt het me wél om de geleerde technieken toe te passen. Ik doe dagelijks mijn eigen bodyscan. Systematisch speur ik mijn lichaam af naar kalme sensaties en roep ik beelden op van rustgevende ervaringen. Met stip op nummer één staat mijn reis door de Sinaï-woestijn. Vanaf een kamelenrug zag ik de eindeloze zandvlaktes en indrukwekkende rotsformaties negen dagen lang aan me voorbij glijden. Met mijn blote voeten in het woestijnzand voelde ik de kalmerende uitwerking van de Sinaï tot diep in me doordringen
En dan zijn de 80 seconden voorbij en dringt er iets anders tot me door: Mijn aanpak werkt! Mijn darm is minder lek, mijn amygdala (in rusttoestand) terug in balans. Ik raak zo enthousiast dat ik prompt weer een week hyper ben.
Hoewel ik nog geen toename van energie in mijn lichaam voel en de ontstekingswaarden hoog blijven weet ik nu dat er wel degelijk herstel plaatsvindt. Dit motiveert me om door te gaan met het strenge dieet, het slikken van handenvol pillen en het vele liggen.
The essence of persistence is the ability to move mountains one grain of sand at a time. Een afbeelding met daarbij deze spreuk hing jarenlang tegenover mijn bed en inmiddels kan ik hem dromen. Ik ben ervan overtuigd dat alle zandkorrels van nu, later samen een berg vormen. Echter, voor het eerst in jaren ben ik niet meer zo met de toekomst bezig. Ik kan elke dag talloze dingen vinden die me blij maken en ik koester elke korrel.
Wat een geluk dat ik zo dol op zand ben.