Column Diana; Grijs

Na in het donker

Kijken je ogen

Voor altijd anders

Met meer vermogen

Het licht is nog lichter

Nog mooier, heel fel

Even terug naar het donker

Ook dat red je wel

Wat zwart was dan grijs

Dat zal wel blijken

Dus wees maar niet bang

En durf

In het donker te kijken

– Jip –

 

Nóg een keer in het donker kijken. Niet in het zwart, maar in het grijs.

Zo voelt deze stap van mijn leven.

Al jaren kamp ik met veel pijn in mijn lijf. Ik was in de veronderstelling dat mijn ME deze pijn veroorzaakt. Maar steeds vaker kwam de pijn heftiger naar de voorgrond. Ik kon het niet meer ontkennen, wegstoppen, niet zien. Het is er en het belemmert me. Ik besluit naar mijn huisarts te gaan omdat ik onderzoek wil naar waar de pijn vandaan komt.

 

Daar zit ik dan in de wachtruimte van de afdeling reumatologie van de St. Maartenskliniek, te wachten op mijn afspraak met een reumatoloog. Ik weet niet goed hoe ik moet zitten. Ik heb veel pijn. Mijn benen doen pijn, ik weet niet hoe ik ze op de grond moet zetten, mijn armen kunnen niet rusten op de armleuningen van de stoel waarop ik zit, mijn nek, schouders, rug, overal voel ik pijn. De pijn is moeilijk te omschrijven. Het is geen spierpijn. Het voelt alsof ik continu onder stroom sta. Met af en toe een flinke stroomschok op verschillende plaatsen in mijn lijf. Het voelt alsof er een te hoog voltage door mijn lijf giert die er in ieder geval niet voor zorgt dat ik ook maar enigszins pijnvrij in deze stoel kan zitten.

Ik ben te vroeg, veel te vroeg. Dat doe ik bewust zodat ik alle tijd heb om op de bestemming aan te komen en ook nog wat tijd heb om even rustig te kunnen zitten. Dat idee alleen al geeft me rust, want overhaast dingen doen heeft direct nare gevolgen voor mijn lijf.

Ik kijk om me heen, ik zie bijna alleen maar oudere mensen (veelal grijze koppies;)). Het is even een pijnlijk besef. Daar zit ik dan, niet wetend hoe ik moet zitten, tussen allemaal mensen die al een groter gedeelte van hun leven erop hebben zitten. Ik met mijn 24 jaar en nog een heel leven voor me, te wachten op de reumatoloog, die mij aan gaat horen en wellicht wel met een uitspraak komt die mijn leven wederom op z’n kop gaat zetten. Het voelt grijs. Even bekruipt me een heel angstig gevoel. Kan ik dit wel aan? De pijn in mijn lijf: gaat die ooit nog weg? Maar al snel breng ik mijn hoofd tot rust. Ik weet dat ik het aan kan, ik voel het. Mijn ME kan ik ook aan. Diep van binnen zit zoveel kracht, die maakt dat ik álles aan kan. Ik weet dat de gedachten me niks opleveren. En precies nu ik wat rustiger ben, komt de reumatoloog me halen.

Ik loop mee naar binnen. Ik kijk de reumatoloog aan en hij stelt de volgende vraag: “Vertel eens, wat kan ik voor je doen?”. Mijn hoofd denkt direct: “Waar moet ik in godsnaam beginnen?!”. De rust neemt het weer over: gewoon bij het begin. Ik start met de reumatoloog te vertellen wat ik ervaar in mijn lijf. Dat ik al 5 jaar met ME leef en dat de pijn er altijd al wel heeft gezeten, maar dat ik het gevoel heb dat die steeds meer op de voorgrond treedt. En ik me afvraag wat die pijn nou eigenlijk is.

De dokter kijkt me aan en begint met een vragenvuur: waar heb je pijn? Heb je ook tintelingen? Zit de pijn ook in je nek/schouders/rug? Heb je geregeld koorts? Temperatuurswisselingen? Etc. etc. etc. Oké, dit is heftig.

Ik kijk hem aan met vragende ogen. Af en toe, tussen het typen door, kijkt hij mij aan. Het vragenvuur is klaar en ik wacht af. Oké, wat nu? Hij wil me lichamelijk onderzoeken. Ik moet naar links buigen, naar rechts, over mijn schouder kijken etc. Het is snel duidelijk dat alle bewegingen die ik moet maken pijn veroorzaken. Bij verder onderzoek heeft hij het snel gezien. Ik mag weer gaan zitten en wacht (toch wel in spanning) tot hij klaar is met typen. Dan kijkt hij op en zegt: “Je hebt fibromyalgie. Én ME. Van beide ziektes heb je de symptomen. Je vermoeidheid had eerst jouw aandacht nodig en was een lange tijd op de voorgrond, nu is er ruimte voor de pijn.”

Ik ben stil.

 

Ik wil, mijn wil blijft. Ik voel naast verdriet, pijn, boosheid, veel kracht. Heel veel kracht. Kracht vanuit diep van binnen. Innerlijke kracht. Met meer vermogen. Diep van binnen ben ik niet bang. Ik durf. Ik red het wel!