Column Kim – Het dertigersdilemma ME-style
Ze zijn rond de dertig (check), hoogopgeleid (check) en hebben een interessante baan (helaas pindakaas….). Toch zitten veel dertigers niet lekker in hun vel (check). Ze twijfelen over hun loopbaankoers (welke loopbaan?), over hun relatie (welke relatie?), raken gestrest bij het nemen van beslissingen (absoluut een check) en voelen zich opgejut om in het spitsuur van hun leven alles voor elkaar te moeten boksen (voor zover dat met mijn belabberde lijf überhaupt nog mogelijk is: check). Bovendien blijken dertigers overmand te worden door filosofische levensvragen als: “Is dit nu echt alles?!” (check, check, dubbelcheck!!!).
De mens is in de war. Op zoek. Naar zichzelf. Naar waardering. Zingeving. Mannen in hun midlife-crisis kopen spontaan een motor en gaan op jacht naar een strakke blondine van in de 20. Hun vrouwen zweten zich vooral het leplazarus. De hedendaagse puber kent zo zijn eigen problematiek: Ga ik voor ‘gothic’ met bijbehorende zwarte gewaden, oogschaduw en legio ijzers door mijn lijf? De ultra-relaxte skater-look met baggy jeans ergens onderaan mijn kont bungelend? Of toch voor zo’n flashy Olilly-sjaaltje, met matching Olilly-schooltas, Olilly-kaftpapier en hockeystick? Dilemma. Maar ook in de bloei van ons leven gaat het niet altijd over rozen. Zie hier het fenomeen in opkomst: de quarterlife-crisis oftewel het dertigersdilemma. Crises zijn hip
Bij het dertigersdilemma draait alles om keuzes. Cruciale keuzes die de rest van je leven bepalen. Keuzes omtrent je loopbaan, je woonsituatie, je partner, en niet te vergeten de eventuele kinderwens. Echter, sinds het leven mij (ongewenst) heeft voorzien van een invaliderende ziekte, zijn mijn keuzemogelijkheden reeds tot (bij benadering) het nulpunt gereduceerd. Beslissen of ik vandaag genoeg energie heb om mezelf het bed uit te hijsen en de barre tocht richting supermarkt (100 meter verderop) te vervolgen, laat ik daarbij voor het gemak even buiten beschouwing. Evenals de immer conflicterende afweging of ik mijn laatste restje hoop op genezing zal steken in kwakzalver numero 87. Exit dertigersdilemma zou je denken. Niets is minder waar. Juist wanneer de meest essentiële keuzes van je afgenomen worden en de (voor de ‘normale’ mens) zo alledaagse dingen des levens buiten jouw bereik lijken te liggen, ga je op zoek. Naar compensatie. Naar iets wat je evenveel vervulling geeft, evenveel waardering, evenveel zingeving. Mijn conclusie: tevergeefs
De ideale escape van het dertigersdilemma lijkt een kind. 30 is tenslotte DE leeftijd. Om te baren. In mijn omgeving wordt er reeds lustig op los gebaard. Liefst 2 of 3 exemplaren. Want baren geeft zin. Je laat iets na. Iets van jou, iets speciaals. Je hebt iets om voor te zorgen, iets om lief te hebben, iets wat jou liefheeft. Alle tijd en energie gaan naar je kind. Alle praktische handelingen draaien om je kind. Jouw geluk hangt af van het geluk van je kind. Jouw leven wordt inferieur aan het leven van je kind. Bovendien heb je tussen alle poepluiers en nachtelijke voedingen door nauwelijks tijd om na te denken, laat staan over zoiets diepgaands en filosofisch als “is dit nu echt alles? Klinkt hoopgevend. Maar wat te doen als bewust – (check) dan wel onbewust kinderloze? Wat te doen bij gebrek aan een partner (check), loopbaan (check), eigen huis (check), steady inkomen (check), energie (absoluut een check) en/of kinderwens (check, check, dubbelcheck!!)
Ik ben 30. 30 en single. Alleen. Verdrietig. Ziek. En ik heb een dilemma. Ik hol achter de feiten aan. Iedereen gaat door. Iedereen leeft zijn leven. Iedereen maakt zijn keuzes. En ik vraag me af: wat is er nog over? Waar zijn MIJN mogelijkheden? Waar is MIJN erkenning, MIJN zingeving? Wat laat IK straks achter? IS DIT NU ECHT ALLES?!?! Zie hier: het dertigersdilemma ME-style. Normale dertigers moeten vooral niet zeuren. Check.
