Column Kim – McDreamy

McDreamy
Ik ben 30. 30 en single. Geen “happy” single.
Happy singles bestaan niet. Ik ben verdrietig.
Verdrietig en alleen.
Menigeen in mijn omgeving vraagt zich wel eens
af waarom en mooie, intelligente, humoristische
en welbespraakte meid als ik (het zijn niet míjn
woorden) geen relatie heeft. Welnu, dat zit als
volgt: Naast het feit dat iedere enigszins schappelijke
kerel van mijn leeftijd reeds bezet/gesetteld
is (in veel gevallen compleet met vinex-koopwoning,
meervoudig kroost, caravan en labrador……
(zucht)), ik heb ME. En ik denk na, over
leven, dood. Kortom ik ben ingewikkeld. Mannen
houden niet van ingewikkeld.
Sinds enkele jaren prijk ik pontificaal met mijn
guitige glimlach op de Relatieplaneet. Overigens
tegen beter weten in. Internetdating; in theorie
ideaal voor de chronisch bejaarden onder ons die
het aan energie ontbreekt om wekelijks tot in de
vroege uurtjes alle uitgaansgelegenheden af te
struinen. En al schijnt het principe zo nu en dan
zelfs in de praktijk zijn vruchten af te werpen (ik
moet bekennen, ik ben zelf getuige geweest van
een dergelijk zoetsappig succesverhaal) het is
niet mijn ding. Ik ben een vrouw, op zoek naar de
“klik”. Daarvoor moet je je suf daten. En daten
vind ik maar een ongemakkelijke bedoeling. Want
wat zich op een onscherpe ingescande analoge
foto van 2 bij 4 cm aanvankelijk als een appetijtelijke
verschijning voordoet, blijkt in real life veelal
spontaan allesbehalve jouw McDreamy. Kansloos
concept, als je het mij vraagt.
Echter, de “ware” ben ik allang tegengekomen
(niet op het worldwide web, maar in een fitnesscentrum,
41/2 jaar geleden), ware het niet dat
meneer zijn inmiddels 13-jarig durende suffe,
uitgebluste, nietszeggende relatie met zijn nog
suffere, uitgebluste, nietszeggende en vooral
naïeve vriendin om hoogst discutabele redenen
verkiest boven het ultieme met mij. Iemand die
angstvallig vasthoudt aan praktische onbenullige
zekerheden en het grote geluk niet aandurft. Zelf
heb ik verzuimd de statistieken er op na te slaan
(iets wat ik misschien beter wel even had kunnen
doen), maar naar het schijnt heeft slechts 1,5%
(!!!) van de mannen uiteindelijk de ballen om voor
de “minnares” te kiezen. Laffe honden zijn het…
En zo geschiedde het dat MIJN McDreamy op een
ogenschijnlijk onschuldige donderdagmiddag in
april mij geheel onverwachts op meedogenloze
wijze wist te melden dat ZIJN McStupidGirlfriend
(met zijn volledige medeweten) al 4 maanden
zwanger was, terwijl HIJ al die tijd nog McSteamy
lag te wezen in MIJN bed! Kortom, MIJN Mc-
Dreamy verwacht met ZIJN McStupidGirlfriend
een levensechte McBaby!
SERIOUSLY?!?!
Een spontane golf van misselijkheid maakt zich
meester van me. Boosheid en intens verdriet
passeren de revue. Enerzijds verwens ik hem en
zijn nietszeggende vriendin op z’n minst een huilbaby
van de ergste categorie, een ADHD-monster
dan wel een chronisch afwezig seksleven, omdat
Miss McStupidGirlfriend aan alle kanten is uitgerekt,
uitgezakt en uitgescheurd en alleen nog
maar oog heeft voor het gebaarde mormel. Uit
pure wraak. Tegelijkertijd gunt al mijn met moeite
bijeengesprokkelde goedheid hem alle geluk
van de wereld. Omdat ik om onbegrijpelijke redenen
ontzettend veel van hem hou.
Ik ben een romanticus. Ik geloof niet in 100 “waren”.
Ik geloof in sprookjes, films, doktersromans
en ridderverhalen.
Verstrengeld in zijn armen, fluister ik: ,,Ik zal je
missen.”
McDreamy: ,,Ik jou ook.”
The End….
Ik ben 30. 30 en single. Geen “happy” single.
Happy singles bestaan niet. Ik ben verdrietig.
Verdrietig en alleen.