Column Kim – The island
“Zou ik ME kunnen hebben?”, vroeg ik bevreesd. Mijn huisarts schudde glimlachend zijn hoofd. “Fysiek mankeert u allang niets meer. “ “Het lijkt anders verdacht veel op ME”, stamelde ik miserabel. Toen vroeg hij: “ME?” Nooit van gehoord, stond op zijn gezicht geschreven. Toegeeflijk informeerde hij: “En wat mag dat dan wel betekenen?” “Myalgische. Myalgische dinges. Myalgische encefalo. Myalgische encephalomyelistis”, spelde ik moeizaam. Nee, die ziekte kende hij niet. -Uit “Heden ik” (Renate Dorrestein
Mijn huisarts is een beste man. Mid 50, oer-degelijk en zichtbaar verzot op zijn mosterdkleurige ribbroek. Hij houdt van wetenschap.
Mijn nieuwste alternatieve aanwinst, van oorsprong regulier arts, maar vervolgens voldoende “ontspoord” om zich tot de alto-sector te rekenen, deelt haar praktijkruimte met hond Google en rekent in “treuri”. Zij houdt van wierrook.
Mijn meest recent versleten psycholoog, een studentikoze veertiger, gezegend met de looks van Nick Schilder (van Nick en Simon), die jammerlijk teniet worden gedaan door een desastreus Balkenende kapsel, is fervent aanhanger van het boeddhisme. Hij houdt schematherapie.
Ze leven op hun eigen eiland, ieder met hun eigen theorieën. Op huisartsen-eiland, zeg IJsland, ben ik officieel zo gezond als een vis. Hoogstens wat vatbaar. Mijn klachten worden zowaar erkend als “vervelend”, maar of ze echt bestaan is een tweede. Want wat de wetenschap niet ziet, is er niet. En o ja, of ik wel voldoende aan sport doe. Ehm…, wat denkt u zelf??
Op alto-eiland, zeg Ibiza, spreekt men niet in termen van ziektes, maar van een disfunctionerende lever of een opstandige alvleesklier. Op dit eiland weet men zogenaamd ALTIJD raad. Is het niet met een gluten,-suiker-, lactose-, schimmelvrij dieet, dan wel met een overdosis aan peperdure vitaminen-, mineralen en sporenelementenpraparaten. Spontaan beland ik in een wereld die HPU heet; een soort van erfelijke stofwisselingsaandoening die op huisartsen-eiland behoorlijk non-existing is. Bovendien zijn beide eilanden on non-speaking terms. Elkaar zwartmaken is prioriteit numero uno. Koude oorlog. Samenwerken, ho maar.
Op psychologen-eiland, zeg tja, Texel? (ik associeer maar wat hoor), ben ik volgens de testen zo mesjogge als de neten. Ik noteer een recidiverende depressie, een persoonlijkheidsstoornis NAO en laten we de ongedifferentieerde somatoforme stoornis niet vergeten. Die laatste om niet compleet voorbij te gaan aan het feit dat er zich tevens wat “fysieke onregelmatigheden” voordoen. Tenslotte kan een psycholoog met een lichamelijke aandoening natuurlijk geen ene moer beginnen. Behalve het volledig te psychologiseren. Op dit eiland voel ik me dan ook regelmatig misplaatst. Evenals op IJsland trouwens, en Ibiza.
Ik hop van eiland naar eiland. Want ik wil geholpen worden. En laat daarbij geen enkele optie ongemoeid. Maar de medische mogelijkheden voor ME-patiënten in Nederland zijn beperkt. Zeg maar nihil. Gelukkig heeft men in Noorwegen niet stilgezeten. Na het XMRV-debacle overgevlogen uit Amerika, gingen in het land van de Vikingen onlangs de vlaggen uit. Een medische doorbraak met een kankermedicijn genaamd Rituximab deed de gemoederen oplaaien. Patienten herrijzen uit hun ME-coma en de Noorse overheid biedt zowaar haar excuses aan omdat ze niet de juiste zorg heeft kunnen verschaffen. Met weemoed bekijk ik de Noorse berichten. En wat doet vooruitstrevend, pro-actief Nederland? Afwachten, zo luidt het antwoord.
Begin jaren 90 beschreef Renate Dorrestein haar strijd in “Heden ik”. Een mens-/ patiëntonterend schouwspel dat zich ruim 20 jaar later in de hedendaagse zorg feilloos herhaalt. Want wat is er in al die tijd nou eigenlijk veranderd? Ter illustratie tikt de neuroloog tegen zijn slaap: hij heeft het over de belasting van mijn hersenen. Altijd maar denken, dat is waarschijnlijk niet zo wijs in mijn gveal. Hij kijkt niet ontevereden bij die woorden, want verdomd, dit is natuurlijk een veel zinnigere verklaring voor mijn ellende dat dat obscure verhaal over één of ander omstreden syndroom. Ik moest maar eens een weekje naar Schiermonnikoog gaan. Daar fleurt hij zelf ook altijd zo gewelding van op.~
Prima, Schiermonnikoog it is…
Reacties kun je sturen naar column.kim@gmail.com
