Column Kirsten – Bodyscan

Met mijn handen en voeten steunend op ietwat koud aanvoelende metalen platen, wacht ik rustig af. Ik ben bij dokter Korbee voor een bodyscan. Bij dit onderzoek wordt gemeten hoe de stroomgeleiding verloopt in de vloeistof die zich rondom alle cellen in het lichaam bevindt. Door de meetgegevens van vele mensen te combineren en op te slaan, ontstond er een matrix voor optimale gezondheid. De aangesloten computer vergelijkt mijn resultaten met de referentiewaarden in de database. Binnen 80 seconden zullen de resultaten als gekleurde afbeeldingen van organen en in diverse grafieken te voorschijn komen op het beeldscherm. En weet ik hoeveel mijn waarden afwijken van wat over het algemeen als gezond wordt beschouwd

Ik ben benieuwd naar de toestand van mijn amygdala (delen van de hersenen die het zenuwstelsel aansturen). Bij mijn eerste bodyscan, in september 2012, spatte de afbeelding hiervan in fel rood van het scherm. Mij waarschuwend dat mijn lijf in grote stress verkeerde.
Sinds een aantal maanden neem ik echter een ander gevoel in mijn lichaam waar. Tintelingen rond mijn hart. Spieren die uit het niets zachtjes beginnen te trillen. Vol verbazing sla ik deze (voor mij compleet nieuwe) sensaties in mijn lijf gade. Tot ze plots weer verdwenen zijn. Overstemd door een gevoel van uitputting. Of juist adrenaline. Maar ze komen terug. Vaker en langer. Na het eerste half jaar waarin ik slechts versuft naar het scherm van mijn laptop kon staren, kan nu het trainen beginnen.
Omdat ik alles wilde aangrijpen om me beter te voelen, heb ik naast methoden voor fysieke genezing ook naar manieren gezocht die me op psychisch vlak konden ondersteunen. Niet omdat ik dacht dat daar de oorzaak van mijn ME lag, wel omdat ik de chaos in mijn lijf herkende in beschrijvingen over het effect van trauma of onverwerkte stress op het zenuwstelsel. En omdat van de ene op de andere dag zo ziek worden mijn leven volledig op zijn kop zette. Ik moet de eerste persoon nog tegen komen die daar géén stress van krijgt.
Gupta Programme wees mij voor het eerst op het verband tussen ME en een overprikkeld zenuwstelsel. De inzichten werkten verhelderend, ze toepassen lukte me voor geen meter. Ook voor Somatic Experiencing (traumatherapie) en Vipassana Meditatie, die me beiden technieken leerden om subtiele sensaties in mijn lichaam waar te nemen waardoor het zenuwstelsel tot rust komt, was de tijd blijkbaar nog niet rijp. Negen dagen in retraite, zestien uur per dag mediteren maar geen enkele kalme sensatie te bekennen. Althans, niet bij mij
Uiteindelijk was het dokter Maes die mij liet inzien dat de ontstekingen die bij ME in het lichaam ontstaan hetzelfde effect op het zenuwstelsel hebben als bijvoorbeeld een trauma. Dat ik daardoor nog maar heel weinig prikkels van buitenaf erbij kan hebben zonder overweldigd te raken. En hoe de methoden die eerder niet voor me werkten alsnog kunnen bijdragen aan mijn herstel.
Mijn lichaam voelt rustiger aan door de genezende werking van het dieet en de antioxidanten. Nu lukt het me wél om de geleerde technieken toe te passen. Ik doe dagelijks mijn eigen bodyscan. Systematisch speur ik mijn lichaam af naar kalme sensaties en roep ik beelden op van rustgevende ervaringen. Met stip op nummer één staat mijn reis door de Sinaï-woestijn. Vanaf een kamelenrug zag ik de eindeloze zandvlaktes en indrukwekkende rotsformaties negen dagen lang aan me voorbij glijden. Met mijn blote voeten in het woestijnzand voelde ik de kalmerende uitwerking van de Sinaï tot diep in me doordringen
En dan zijn de 80 seconden voorbij en dringt er iets anders tot me door: Mijn aanpak werkt! Mijn darm is minder lek, mijn amygdala (in rusttoestand) terug in balans. Ik raak zo enthousiast dat ik prompt weer een week hyper ben.
Hoewel ik nog geen toename van energie in mijn lichaam voel en de ontstekingswaarden hoog blijven weet ik nu dat er wel degelijk herstel plaatsvindt. Dit motiveert me om door te gaan met het strenge dieet, het slikken van handenvol pillen en het vele liggen.
The essence of persistence is the ability to move mountains one grain of sand at a time. Een afbeelding met daarbij deze spreuk hing jarenlang tegenover mijn bed en inmiddels kan ik hem dromen. Ik ben ervan overtuigd dat alle zandkorrels van nu, later samen een berg vormen. Echter, voor het eerst in jaren ben ik niet meer zo met de toekomst bezig. Ik kan elke dag talloze dingen vinden die me blij maken en ik koester elke korrel.
Wat een geluk dat ik zo dol op zand ben.