Column Kirsten – Thailand?!
Verslagen staar ik naar het scherm van mijn computer. Knikkebollend, want ik heb de afgelopen dagen het boek “Nooit meer moe” van Dr. Michael Maes verslonden. Ik werd zo gegrepen dat zelfs mijn vermoeidheid me er niet van kon weerhouden om door te blijven lezen. Ik heb gehuild van herkenning en door mijn tranen heen werd mijn gezicht steeds verder overgenomen door een glimlach toen ik verder las over de nieuwe mogelijkheden die zich in dit boek aankondigden.
Mijn lichaam schreeuwt om slaap maar moet nog heel even volhouden. Ik wil weten waar en wanneer ik de in het boek genoemde behandelingen kan ondergaan. Dat moet. Nu. Mijn vingers vliegen over het toetsenbord al googlend naar informatie over de Maes Clinics. Antwerpen! Dat is niet ver bij mijn woonplaats vandaan. Maar helaas, de dokter is gevlogen. Naar Thailand om precies te zijn en de kliniek in Antwerpen is gesloten. Deze man is zo tegengewerkt in België dat hij letterlijk en figuurlijk een milder klimaat heeft opgezocht om verder te kunnen gaan met zijn onderzoek. Ik vind zijn e-mailadres. Met mijn laatste restje energie type ik al mijn vragen aan Dr. Maes en druk op verzenden
Teleurgesteld zet ik mijn computer uit om vervolgens lang te slapen. Dagen. Weken. Ik zal geen antwoord krijgen van de dokter. Ook niet als ik hem later nog eens mail. Wat heb ik aan een boek met zulke uitgebreide informatie als ik er in de praktijk niet mee aan de slag kan
Dit was ruim een jaar geleden. Ik heb me er destijds bij neer kunnen leggen dat een behandeling volgens de methoden van Dr. Maes niet tot de mogelijkheden behoort. Ik zal blijven zoeken naar andere mogelijkheden om mijn energie niveau omhoog te brengen, zoals ik dat al 18 jaar doe. Ik weiger op te geven, ik stop nooit met doorgaan.
En ik weiger om nog langer te strijden. Tegen de ME, tegen mezelf. Het boek heeft me namelijk, naast goed onderbouwde wetenschappelijke inzichten, een stuk van mijn eigenwaarde teruggegeven. Zelfvertrouwen dat je onvermijdelijk onderweg verliest als jij en je lichaam zo veel moeite moeten doen om nog iets van het leven te maken maar het gewoonweg niet kunnen bolwerken
“Ik doe zo mijn best en het is steeds niet genoeg”, deze gedachte mag ik voor eens en voor altijd laten varen. ME is volgens dr. Maes een ontstekingsziekte en het heeft niks met mijn inzet te maken dat ik nog niet “beter” ben. Sterker nog, te grote inspanningen kunnen juist zeer schadelijk zijn voor een lichaam dat al dagelijks op de toppen van zijn kunnen presteert. Ik had vooralsnog niet de juiste kennis tot mijn beschikking om mijn lichaam adequaat te ondersteunen in haar herstel. Rust daalt over mij neer. Ik doe het goed en ik ben goed zoals ik ben, met of zonder ME. Natuurlijk wist ik dit al wel, maar het boek bevestigt het nogmaals en die bevestiging had ik klaarblijkelijk nodig om weer vol goede moed door te kunnen gaan. Met of zonder Dr. Maes en zijn behandelingen. Ik ga vol vertrouwen op zoek naar wat er wel mogelijk is om me energieker te voelen
Ik weet dan nog niet dat ik door een nieuw dieet te proberen, eerst nog veel verder achteruit zal gaan. Dat ik weer tijdelijk bij mijn ouders in zal trekken, na 3 jaar op mezelf gewoond te hebben, omdat ik weer maandenlang bedlegerig zal zijn. Ik weet dan ook nog niet dat mijn vriend me na 11 jaar zal verlaten doordat hij, na zelf ernstig ziek te zijn geweest, niet anders kan dan voor zichzelf kiezen. Hij kan het zich domweg niet meer permitteren om te wachten op betere tijden wat mijn gezondheid betreft. Hij kan kiezen voor een leven zonder ME. Ik niet
Ook weet ik dan nog niet hoe sterk de ME mij werkelijk heeft gemaakt. Want ik blijf overeind en weiger mijn vertrouwen in de toekomst te verliezen. Hoe langer ik gedwongen werd om ME in mijn leven toe te staan, hoe inventiever en flexibeler het me maakte. En dat komt me op dit soort momenten, in de diepste dalen, goed van pas
Wat ik toen ook nog niet wist, is dat achter de schermen de voorbereidingen voor de Maes-kliniek gestaag voortgingen. Dat er een vrouw was die haar leven terugkreeg van Dr. Maes en het tot haar missie maakte dit ook voor andere mensen mogelijk te maken. Nee, in mei 2011 had ik daar allemaal nog geen weet van
Inmiddels is het juni 2012. De storm in mijn leven is gaan liggen en ik kan weer een paar uur per dag uit bed. Ik besluit nogmaals te googelen naar informatie over Dr. Maes. Tot mijn grote verrassing beland ik op de website van de hierboven genoemde mevrouw. Ik vind een e-mailadres en stuur haar een uitgebreide e-mail. Geen antwoord. Ik benader haar nogmaals en krijg alle antwoorden waar ik zo lang naar verlangd heb
Haar missie is bijna volbracht. In september gaat de Maes-kliniek open onder de naam IPNIR. In Roosendaal, op 15 autominuten van mijn huidige woonplaats. Ik mag komen voor onderzoek en hoef niet op een wachtlijst. Mijn hart maakt een sprongetje. Haar droom wordt werkelijkheid en de mijne? Mijn droom van een actiever leven. Van dansen, schrijven, leren, reizen. Dat allemaal weer te kunnen doen zonder daar achteraf een hoge prijs voor te moeten betalen. Zou ik dan toch een keer als backpacker naar Thailand kunnen? Zou het, zou het deze keer echt…
