Column Linda – The story continues…
Ik wist niet wat ik had of wat ik kon doen om me beter te voelen
Ik was nog niets opgeschoten. De huisarts wist zich geen raad meer met me en ik wist niet wat ik had of wat ik kon doen om me beter te voelen. Ik was doodmoe, had elke dag hoofdpijn en inmiddels werd dat steeds vaker onhoudbare migraine. Ik had pijnlijke en vermoeide spieren, was duizelig en kreeg neurologische klachten. Ik kon geen fel licht of hard geluid meer verdragen en had moeite om me te concentreren. Van mijn korte termijn geheugen was weinig over en motorisch klopte ik ook niet meer helemaal. Ik liet dingen uit mijn handen vallen en liep overal tegenaan. Mijn weerstand was tot een nulpunt gedaald en elk griepje of virusje pikte ik op en liet ik niet meer los.
Alternatieve behandelingen
De simpelste dingen werden onmogelijk: autorijden was te zwaar en uitputtend, een boek of zelfs een paar bladzijden uit een tijdschrift lezen leverde ontzettende hoofdpijn en duizeligheid op, achter de computer zitten ging niet meer, bezoek ontvangen was me te druk, een telefoongesprek voeren te vermoeiend. Vreselijk om al die ogenschijnlijk kleine, simpele dingen niet meer te kunnen. Uit wanhoop en met de nodige scepsis ging ik alternatieve behandelingen proberen waar altijd wel iemand die ik kende baat bij leek te hebben gehad. Van biofeedbacktherapie tot acupunctuur tot zuurstoftherapie. De alternatieve ‘specialisten’ begonnen allemaal vol enthousiasme en met grootse beloftes aan mijn behandeling. Helaas zonder enig resultaat
Ik voelde me doodziek en uitgeput, maar geestelijk prima.
Tegen het einde van het jaar werkte ik nog steeds maar een paar uur per dag en zelfs dat was eigenlijk veel te zwaar. Ik kwam bij de bedrijfsarts terecht en ik kreeg weer het advies om te gaan sporten en verder om meer leuke dingen te gaan doen. Ik wilde dolgraag leuke dingen doen maar niemand leek te begrijpen dat ik niks meer kón. Naast die paar uurtjes werken per dag kon ik alleen maar in bed liggen. En dan niet omdat ik nergens meer zin in had of een depressief wrak was, niet omdat ik stress had, een burn-out of wat dan ook. Het was puur lichamelijk. Ik voelde me doodziek en uitgeput, maar geestelijk prima. Op een enkele inzinking na dan, maar dat kwam dóórdat ik ziek was en niet andersom
Ik gaf het sportadvies een kans
Ik ging nog minder werken om het sportadvies een kans te geven. Ik kwam bij een fysiotherapeut terecht die me begeleidde en mijn conditie weer probeerde op te bouwen, zonder over mijn grenzen te gaan. Maar hoe doe je dat als je grens zo laag ligt? Zelfs van 10 minuten rustig fietsen op een hometrainer, mijn hartslag nauwkeurig bijgehouden en onder een bepaalde grens zodat het nauwelijks voor inspanning door kon gaan, kreeg ik een migraineaanval en een terugval van dagen, soms weken. Na drie maanden vond de fysiotherapeut het genoeg. Hij vond het geen goed idee om verder te gaan aangezien ik zo heftig op elke vorm van inspanning reageerde en stuurde me terug naar de huisarts. Ik was er door het sporten alleen maar op achteruitgegaan
Het advies om toch maar eens met een psycholoog te praten.
De huisarts voerde wat nieuwe standaard onderzoekjes uit waar -uiteraard- weer niks uitkwam en al gauw kwam het advies om toch maar eens met een psycholoog te praten. Heel frustrerend, omdat ik wist dat ik psychisch niks mankeerde. Al was ik inmiddels bijna rijp voor een psycholoog omdat mijn hele leven op zijn kop stond en niemand me serieus leek te nemen. In één klap was ik van een gezond, hardwerkend persoon met een mooie toekomst in het vooruitzicht veranderd in een ziek wrak dat zo goed als niks meer kon, met geen enkel uitzicht op verbetering. Mensen raken van minder overspannen. Maar ik had niet eens de energie om met een psycholoog te praten en bovendien wist ik dat het me niets zou opleveren omdat mijn klachten niet psychisch zijn.
