Nieuwe column van Willie: Struggle 1

Eén van de eerste dingen die ik dacht toen ik hoorde dat ik CVS heb: Dat ga ik dus aan niemand vertellen! Nu schrijf ik er zelfs een blog over. Bredero zei het al: ‘Het kan verkeren!’

De reden waarom ik niemand wilde vertellen over CVS, was de angst voor onbegrip en negatieve reacties. Ik kom uit een omgeving waar mensen doorgaan tot ze er bij neervallen, waar men pas naar de dokter gaat als het echt niet meer gaat. En tja, iedereen is toch weleens moe. Ik was bang dat mensen me een aansteller zouden vinden of het niet zouden begrijpen. Tijdens de behandeling bij het VPC was en is dit ook een onderwerp. Na veel gepraat ging er een knop bij me om: waarom zou ik er niet open over zijn? Wat zijn relaties en vriendschappen waard als ik hier niet open over kan zijn? Waarom zou ik daar dan nog energie in steken, de energie die ik toch al niet in overvloed heb? Ik besloot toen om er open over te zijn en de reacties vielen allemaal heel erg mee gelukkig! En als iemand negatief reageert, dan is dat maar zo. De vraag is of dat meer over mij zegt, of juist over de ander. 

Het was één van de eerste dingen die mij werd verteld toen ik hoorde dat ik CVS heb: ik zou merken wie mijn echte vrienden zijn. Ik dacht toen: dat zal best wel loslopen, ik houd mooi mijn mond. Achteraf bleek dat toch niet zo’n fijne gedachte; het voelde alsof ik een geheim had. Doordat later het besef kwam zoals ik hierboven al schreef, besloot ik om er open over te zijn. Ik merk(te) dat me dat echt oplucht(te)! Nu hoop ik dat door mijn verhalen mensen begrip hebben/krijgen voor deze ziekte en dat andere patiënten zich (h)erkend en gesteund voelen. 

Ten opzichte van het begin, toen ik net wist dat ik CVS heb, is er veel veranderd op dit punt. Nu schrijf ik er zelfs een blog over, dat had ik van tevoren echt niet gedacht!