Column Anneke: Verhuisd

We zijn verhuisd naar een huis met een tuintje en een rustigere woonomgeving. Dat laatste was hard nodig want wij woonden op een appartement waar zich onder ons een sportschool heeft gevestigd. Toen ik nog werkte en weg kon gaan als het gebonk me te veel werd was het te doen, ik was immers weinig thuis maar nu ik huis-gebonden en bij vlagen bed-gebonden ben is dat een heel ander verhaal geworden.
Verhuizen is hectisch, wij zouden samen met mijn zwager en schoonzus naar een vakantiebungalow gaan in de buurt van onze nieuwe woonplaats. Helaas geen huisdieren toegestaan. Yanou en Benji mochten in een kattenhotel. We wilden ze niet bij andere katten plaatsen want met Yanou gaat dat mis. Die raakt helemaal van slag en we willen haar dat niet aandoen.

Op maandag was het dan zover, koffer, poezen en ik werden ingeladen alsof we met vakantie gingen. Benji had nergens last van, Yanou vond het helemaal niets en kroop in het hoekje van haar mand. Pas toen ze mijn hand voelde werd ze rustiger. Ik was ook verre van rustig met het vooruitzicht om alleen in de bungalow te moeten zijn zonder mijn maatjes. Ik zag er tegenop want ik kon er ook met de verhuizing niet bij zijn en zou heel veel alleen zijn wat ik normaal niet erg vind. Nu lag dat anders. Daarbij voelde ik ook een enorme knoop in mijn maag omdat ik het gevoel had dat Yanou helemaal niet goed zou reageren op hun week vakantie. Klinkt misschien wat overdreven maar voor mij zijn ze mijn kinderen.

Eenmaal aangekomen moesten ze beiden op de weegschaal. Als ze weer opgehaald worden zou dat nog een keer gebeuren om te zien of ze geen gewicht zouden verliezen. Yanou is een gewichtige dame en op zich zou het niet heel erg zijn als ze wat gewicht zou verliezen maar het zou geen goed teken zijn. Ons werd uitgelegd dat gewichtsverlies bij katten niet te snel moet gaan omdat ze anders zichzelf vergiftigen. Vandaar het wegen. Als er twijfel zou zijn dan zou ze tussendoor ook nog een keer op de weegschaal gaan. Tijd om naar het verblijf te gaan. Het zag er allemaal heel schoon en goed verzorgd uit. Klimpalen en een venster met uitzicht op heel veel vogels. Benji ging direct op onderzoek uit, Yanou vond het erg spannend en kroop langs de muur naar een plek vanwaar ze mij kon zien. Mijn hart brak. Het liefst had ik haar opgepakt en meegenomen maar het kon niet! Ze waren samen en ik had goede hoop dat het wel goed zou komen.

Iedere dag kreeg ik updates en foto’s toegestuurd. Benji was heel vrij en vrolijk. Yanou was gereserveerd en at weinig. Ze zat vaak samen met Benji voor het raam naar de vogeltjes te kijken. Gelukkig liet ze zich wel aanhalen en borstelen maar dat was ook alles.
Eindelijk was het zaterdag en konden we ze ophalen. Het huis was ingericht en het grootste deel uitgepakt. De krabpaal, mandjes, lekkere hapjes en kattenbak stonden op hun plaats. Wij waren er klaar voor.

Ik weet niet wat ik had verwacht maar niet wat ik aantrof. Benji zag ons en gaf blijk van herkenning. Yanou was helemaal overstuur en in blinde paniek. Er was heel goed voor haar gezorgd maar de laatste avond was het verbindingsluik dicht gedaan omdat Benji de brokken van Yanou op at. Dat was iets waar ik het totaal niet mee eens was maar er nu niets meer aan kon veranderen. Even later bleek dat Yanou was gelijk gebleven van gewicht en Benji wat aangekomen.

Pas in de auto werd ze wat rustiger. We waren op weg naar huis. Een ander huis!

Het duurde even voor ze de reismand uitkwam. Benji gaf het goede voorbeeld, liep rond en had zich al te goed gedaan aan het eten wat er stond. Langzamerhand begon ze de boel te verkennen. Nog steeds angstig.” Hoe gaan we dit aanpakken” vroegen we ons af. Voor mij werd het hoog tijd om te gaan rusten. Ton pakte Yanou en zette haar bij mij op bed. Ineens leek ze zich wat te herinneren en ging liggen. Benji kwam erbij en als vanouds lagen we met zijn allen in die hele grote mand. Heerlijk!