Column Bo: Chaotische weken!
Chaotische weken! Met veel dankbaarheid
Het heeft even geduurd voordat ik weer een nieuwe column schreef, maar hier is die dan. De reden dat ik even niet geschreven heb is omdat ik een hele hoop moest regelen. Ik was bezig met het aanvragen van een urgentie verklaring op basis van mantelzorg, omdat ik te ver van mijn ouders vandaan woon om de juiste verzorging te krijgen. Na wederom een lang gevecht heb ik toch eindelijk de urgentie verklaring gekregen. En niet lang daarna kreeg ik ook een huis vlak bij mijn ouders.
Vervolgens moest ik via de WMO een verhuisvergoeding aanvragen. Bij deze aanvraag had ik voor het eerst meteen een top dame te pakken. Zij leefde helemaal mee met mijn situatie, omdat zij hetzelfde traject doormaakt met haar dochter. Zij begreep dus waar ik allemaal tegenaan liep en de keren dat wij met elkaar aan de telefoon zaten hebben wij onze frustraties geuit over verschillende instanties. Doordat zij zich zo inleefde in mijn casus had zij heel snel geregeld dat ik een verhuisvergoeding kreeg zonder dat ik huisbezoeken e.d. moest doen. Zij wist dat er aan mijn uiterlijk niet te zien was dat ik ziek was, dus komen kijken zou mij alleen maar meer energie kosten en het zou verder niks opbrengen.
Tijdens ons laatste telefoon gesprek hebben wij beide huilend aan de telefoon gezeten omdat er van beide kanten eindelijk iemand was die begreep waar de ander doorheen ging en ook meteen geloofde dat er iets aan de hand was. Deze dame blijf ik dus voor eeuwig dankbaar, want zij heeft mij een hoop stress en energie bespaard!
Toen kwam nog de verhuizing zelf. Hier keek ik al een tijdje tegenop want ik wist dat dit veel van mij ging vragen. De paar vrienden die nog over zijn hebben mij die dag zo ontzettend geholpen. Ik denk zelfs dat ze niet weten hoeveel dit voor mij betekende. Ik wist dat ik zelf niet veel kon doen, wat er weer voor zorgde dat ik mij schuldig voelde. Ik heb toen maar voor broodjes en drinken gezorgd. Ik kan deze mensen niet genoeg bedanken.
Ook de dagen erna waren nog wat chaotisch doordat de laatste dingen opgehangen moesten worden, nog een beetje geklust, schoongemaakt en uitgepakt worden. Mijn ouders hebben hier een enorme rol in gespeeld. Mijn vader heeft als een gek zitten klussen en mijn moeder heeft geholpen met inrichten en schoonmaken. Ondanks dat mijn kring erg klein is geworden door mijn ziekte, zijn de mensen waar ik echt op kan bouwen overgebleven. Ik weet echt wat ik aan deze mensen heb.
Na de verhuizing kwam dan ook weer het gedoe van het aanvragen van bijstand. Want ja dat kan helaas niet overgezet worden van de oude gemeente. Dus wederom opnieuw aanvragen, alle stukken aanleveren, op gesprek gaan en energie verspillen. Maar ja het is nou eenmaal nodig.
Ik ben blij dat ik nog wat spaargeld heb, want ook deze aanvraag duurt weer een paar weken. Ziek zijn blijft toch echt hard werken. Daarnaast loopt nog steeds het bezwaar bij het UWV. Helaas moet ik hier erg lang op wachten. Dus in de tussentijd moet ik gewoon solliciteren. Wat ik zo frustrerend vind is dat ze blijkbaar niet begrijpen dat ik heel graag wil werken, maar dat dit gewoon niet mogelijk is. En al helemaal niet met alle dingen die geregeld moeten worden. Ik zou willen dat alles is geregeld, want dan kan ik vanuit rust kijken of ik eventueel werkzaamheden aan kan en hoeveel ik dan aankan. Dan kan ik mij ook focussen op wat echt belangrijk is en dat is leren omgaan met deze ziekte en leren wat ik nog wel kan. Maar ja zie dat instanties maar eens duidelijk te maken.
Ik hou jullie op de hoogte van de vorderingen die komen gaan. Als jullie willen reageren kan dit weer op bo-ruijgrok@live.nl
