Column Diana; Een rush

Soms lijkt het even of ik alles kan. Ik ervaar dan zo’n rush aan energie door mijn hele lijf die ervoor zorgt dat ik voor even niet te stoppen ben. Ik doe dan veel, o.a. dingen die ik even niet kon en ‘on hold’ had gezet. Ik doe dan veel. Veel na elkaar. En het nare is dat het zó goed lijkt te voelen.

Tot een moment daarna opeens aanbreekt waarop ik totaal leeg ben, op. Ik voel die gekke energie uit mijn lijf stromen en ik kan het niet stoppen. Het gebeurt. Wat overblijft is een akelig, leeg gevoel in mijn lijf. Overal.

Ik probeer mijn grens zó goed te bewaken. Maar het lijkt soms niet te werken, ik kan zo mijn best doen. Maar het is niet genoeg. Wat ik hierboven beschreef, gebeurt. Zoveel onrust in mijn lijf, een valse energie, neppe energie, helemaal hyper. Bij een groot deel van de ME-patiënten raakt het zenuwstelsel zo van slag dat het prikkels uit de omgeving steeds moeilijker kan verwerken. Zowel prikkels van buitenaf, geluiden, geuren, als prikkels vanuit het lichaam zoals pijn. Mijn lijf maakt teveel adrenaline aan, omdat mijn hersenen de prikkels interpreteren als een aanval op mijn lichaam. Dit vecht-vlucht hormoon (dat normaal alleen vrijkomt als zich een levensbedreigende situatie voordoet) zorgt ervoor dat mijn lijf kort kan pieken om de kans op overleven te vergroten. De adrenaline onderdrukt de pijn en de vermoeidheid. Het maakt reserve energie vrij die ervoor zorgt dat ik tijdelijk in staat ben te doen wat ik wil doen. En dus grijp ik dit aan, omdat ik de energie in mijn lijf voel. Iedere vorm van energie pak ik met beide handen aan, omdat energie mij zo’n heerlijk gevoel geeft. Wat vervolgens rest is een ravage. Want de adrenaline is op en dus stort mijn lijf in.

Mijn systeem is snel van slag. Geluiden, geuren, smaken, aanrakingen, waarnemingen; het komt veelal hard bij me binnen, het zijn allemaal aanslagen op mijn systeem. Een scooter die aan komt gereden en voor mijn appartementencomplex toetert. Een vleugje van een sigarettengeur die voorbij komt. Een minimale zoete/zoute/bittere smaak. Iemand die met een lepeltje in de koffie roert. De buurman die in de trappenhal aan het praten is. Mijn adrenaline schiet direct omhoog. Mijn lijf schiet direct in de “levensbedreigende” modus. De adrenaline giert door mijn lijf. Ik ben van slag, mijn lijf is van slag. Al deze aanvallen op mijn systeem kosten zoveel energie. Continu moet mijn lijf herstellen.

 

De extremen zijn aan de ene kant zo super mooi, omdat ze me alles mega intens laten ervaren. Als ik iets fijns, moois, prachtigs voel, voel ik het écht. De andere kant is net zo intens. Als ik pijn heb, onrust voel, me naar en beroerd voel, hoofdpijn heb, voel ik het. Voel ik het heel intens.

Het vraagt veel kracht, zachtheid, doorzettingsvermogen, acceptatie, bewustwording, rust, openheid, liefde en geduld om deze momenten te ervaren en te laten gebeuren.

 

Een balans tussen deze twee uitersten is moeilijk te vinden. Balans; evenwicht; een toestand waarin alles aan alle kanten even zwaar is. Ik vind balans een interessant begrip.

Hoe kun je een optimale balans houden als je deze extremen ervaart? Hoe kan ik steeds weer de balans zoeken in alles wat ik doe? Hoe kan ik een balans creëren in leven met energie? Kan ik überhaupt streven naar een balans? Wil ik streven naar een balans? In welke vorm dan ook?

Ik weet het niet.

Wat ik wel weet is dat het voor mij fijn werkt als ik dingen laat gebeuren, momenten laat ontstaan. Dit houdt ook in dat de balans regelmatig ver te zoeken is. Maar dat ik te allen tijde probeer alles uit ieder moment te halen. En voor mij is dat het enige dat telt! Het enige dat ik kan doen! En dus hou ik me daarmee bezig.

 

Als de zon

Die op blijft komen

Om te stralen

Na een nacht

Vol nachtmerries of dromen

 

Een dag

Met pieken soms wat dalen

Als een rivier die na stilstand

Weer zal stromen

Je kunt het zelf bepalen

 

Jij bepaalt wat je wel of niet doet, op ieder moment, overal waar je bent, niks moet.