Column Willie

Laatst vertelde iemand mij die zelf ook een onzichtbare ziekte heeft: ‘Je kan beter een been breken, dan ziet iedereen wat er aan de hand is’. Vertel mij wat.

Het frustrerende aan ME/CVS is dat het anderen het vanaf de buitenkant niet zien. Ze zien een gezonde jonge vrouw en kunnen zich niet voorstellen dat dat niet zo is. Dus ja, het zou op sommige momenten wel fijn zijn als ME/CVS zichtbaar zou zijn.

Laatst stond ik ergens te wachten op de lift. De lift zat steeds vol, maar al die trappen beklimmen, dat ging ‘m natuurlijk niet worden. Dus ik wachtte geduldig op de volgende lift. Deze zat weer vol, maar toen er een jongen op krukken aan kwam lopen, ging iedereen eruit om die jongen voor te laten. Erg aardig natuurlijk, maar hee, ik ben ook ziek en sta hier al een eeuwigheid te wachten! Maar goed, ik wachtte maar weer op de volgende lift.

Het bovenstaande voorbeeld is typerend hoe het leven is met een onzichtbare ziekte. Een gebroken been is vervelend, maar met een paar weken gips is het als het goed is weer over en iedereen ziet wat er aan de hand is. Maar van iemand die er ogenschijnlijk gezond uit ziet, verwachten ze niet dat diegene ziek is en bepaalde dingen niet of minder kan.

Toevallig kwam ik net deze blog (link) van een lotgenoot tegen: toepasselijk en zeker de moeite waard om te lezen! #sufferingthesilence #breakthesilence #magiceveryday

Groetjes,

Willie