Nieuwe column Bo: ‘De eerste diagnose’

‘De eerste diagnose

In mei van 2018 ben ik voor het eerst ingestort. Ik was op vakantie met mijn zusje en ineens stortte ik helemaal in. De 20 meter van de kamer naar het restaurant was al te veel. Eenmaal thuis ben ik naar de huisarts gegaan met alle klachten die ik had. Dit was een hele lijst. Ik dacht meteen aan een burnout.

Ik heb gestudeerd voor maatschappelijk werker, heb mijn scriptie geschreven over psychosociale arbeidsbelasting en dus herkende ik de signalen. Hiervoor ben ik in behandeling gegaan bij de basis ggz. Een groot deel van mijn klachten werden minder, maar ik wist dat er meer aan de hand was. Ik ben weer terug naar mijn huisarts gegaan, maar zij nam mij helaas niet serieus. Toen ben ik zelf maar onderzoek gaan doen. Bloedtesten heb ik aangevraagd, longfoto’s en hartfilmpjes laten maken, een slaap onderzoek gedaan en een hoop testen op internet gedaan. Uiteindelijk kwam ik uit bij CVS/ME.

Ik merkte dat ik wel erg veel van de punten kon afstrepen en ben naar het CVSME medisch centrum in Amsterdam gegaan. Na wederom een hele hoop testen kreeg ik op 1 april 2019 de diagnose. Ik was opgelucht want ik wist eindelijk wat er aan de hand was, maar omdat er weinig echt over bekend is wist ik eigenlijk ook niks. Ik kreeg medicatie voorgeschreven en een uitgebreid verslag over wat voor tests er waren afgenomen en wat eruit was gekomen. Daar zit je dan met je goede gedrag. Ik heb altijd hard gewerkt en was net afgestudeerd van mijn HBO. Mijn plan voor mijn toekomst viel nu volledig in duigen. Er ging zo veel door mijn hoofd. Kan ik uiteindelijk nog mijn droombaan uitvoeren? Zal ik ooit nog genoeg energie hebben om überhaupt fatsoenlijk een dag door te komen? Wat moet ik verder regelen qua inkomen? Hoe ga ik mijn leven indelen?

Wat ik toen nog niet besefte is dat ik nog tegen veel meer deuren aan zou lopen. Bijvoorbeeld de deuren van het uwv en de gemeente die ik absoluut nodig heb. Of deuren van vrienden die het niet willen of kunnen begrijpen. Die alleen maar zien dat je alweer een afspraak afzegt.

Ik heb nu al een behoorlijk verhaal geschreven en zoals jullie weten is de concentratie niet wat het geweest is dus om jullie en mijzelf te besparen zal ik in een volgende column verder ingaan op de eerder genoemde deuren. Mochten jullie willen reageren op mijn verhalen dan kan er gemaild worden naar bo-ruijgrok@live.nl.
Graag tot de volgende keer.