Nieuwe column Diana
Alles is mogelijk?!
Continu ben ik aan het accepteren. Af en toe lijkt het, en voelt het alsof ik totaal accepteer hoe mijn leven eruit ziet, hoe ik mijn leven leef, wat ik kan, hoe onvoorspelbaar mijn leven is. Ik ervaar dit vaak tijdens momenten waarin ik me wel oké voel en niet al teveel last heb van mijn ME en fibromyalgie klachten.
Maar soms kom ik bedrogen uit. Mijn lijf laat me dan zo in de steek, dan heb ik zoveel pijn, geen energie en voel ik me zo beperkt door mijn lijf. Had ik een leuke dag in het vooruitzicht met meerdere mensen, en had ik al een plannetje gemaakt hoe die dag voor mij haalbaar zou kunnen zijn. Blijkt op de dag zelf dat nog minder mogelijk was dan ik had ingecalculeerd.
Dat is een harde klap.
Ik baal dan van mijn lijf. De pijn die ik voel, de algehele malaise, 0 energie voelen in mijn lijf. Ik baal van mijn ME.
Dan besef ik opeens weer dat het accepteren van mijn ME en fibro continu terugkomt. Accepteren dat ik niet alles kan wat ik zou willen is zwaar. En het botst daarnaast ook nog eens met mijn motto: ALLES IS MOGELIJK.
Ik probeer zoveel mogelijk te doen wat ik wél kan. Een paar uur werken per dag bijvoorbeeld, in plaats van een 9 tot 5 baan. Ik doe de dingen die mijn lijf aankan. De tijd die ik heb, besteed ik zo fijn mogelijk, zelfs tijdens periodes waarin ik me minder goed voel en veel last heb. Ik put kracht uit kleine dingen doen.
Maar het deelnemen aan iets groters, een dag met meerdere mensen optrekken, feestjes met veel mensen, is niet vanzelfsprekend voor mij. Niet omdat ik me er totaal geen raad mee weet. In tegendeel; ik vind een groep mensen bij elkaar prachtig. Ik hou ervan om contact te maken, gesprekken aan te gaan, grapjes te maken, groepsprocessen waar te nemen, het iedereen naar de zin te maken. Alleen mijn ME maakt dit moeilijk. Ten eerste omdat ik snel overprikkeld ben. Als er een aantal mensen praat met elkaar is dat al heftig voor me, de geluiden/de activiteit van mensen: het komt hard bij me binnen. Als ik dan zelf een gesprek aanga met iemand wordt het nog lastiger, omdat de prikkels om mij heen er zijn én ik me moet focussen op de conversatie met de ander.
“Als alles maar z’n gangetje gaat, vergeet je gemakkelijk dat het leven gekoesterd moet worden.”
Als het ook maar enigszins kan, zoek ik dingen die mij raken, die mij inspireren, die mij voeden met positiviteit, die mij in laten zien dat ik altijd, op ieder moment, kan leven en genieten. Deze zin kwam ik tegen in de Flow. Ik put kracht uit deze zin. Deze zin raakt mij. Ik besef me dat mijn ME mij een uitdagend leven geeft. Dat is soms onwijs zwaar en moeilijk, maar de andere kant hiervan is dat het me nóg meer laat inzien dat ik de momenten waarop ik me oké voel moet koesteren. Heeeeel diep moet koesteren. Het gaat erom dat je de minuten, de uren koestert in plaats van ze te tellen. Het gaat voor mij over kwaliteit boven kwantiteit, in alles. Hoe dan ook: alles is mogelijk.
