Column: Ziektewinst

Auteur: Jente

Op de oneven dagen ruim ik de eettafel af en de vaatwasser in. Mijn broer doet dat op de even dagen. Los van het feit dat m’n broer de afgelopen maanden veel op reis is en onze oude routine dus sowieso wat is verslapt, ben ik de laatste tijd vaak te moe en te duizelig om mijn taak te doen. En dus zeggen mijn ouders dan snel tegen me dat ik maar moet gaan zitten. Die winst krijg ik er gratis bij.

Het begon allemaal op 15 januari, toen ik een zelftest deed, omdat ik – zoals zo vaak – verkouden was en keelpijn had. Nu had ik corona. Opeens. Geen idee waar ik het had opgelopen, want ik heb de afgelopen periode sowieso minder energie en ben dus weinig buiten. Maar goed, ik zat ineens opgesloten in mijn kamer. Uiteindelijk was dat voor tien dagen, want dat is het maximale als je klachten hebt en ik kom nu eenmaal nooit snel over een virus heen.

Ik ben altijd heel bang geweest om corona te krijgen; ik was de laatste die een mondkapje af deed in de klas en was vaak mijn handen. Mijn moeder heeft in oktober 2020 corona gehad en is één van de vele long-covidpatiënten geworden. Haar klachten deden en doen me denken aan mijn eigen klachten, waardoor ik altijd bang ben geweest om nóg een chronische ziekte te krijgen, bovenop mijn ME/CVS. Gelukkig verliep mijn ziekte redelijk mild; los van sterke verkoudheidsklachten was er niets aan de hand. Ik sliep veel en speelde online games met mijn broer. Toen ik uit quarantaine mocht bleek echter dat ik niet alleen ontzettend moe was, maar ik ook veel duizeliger dan eerst. Ook bleef m’n hoofdpijn hangen toen ik niet meer verkouden was en die werd bovendien erger als ik me probeerde te concentreren.

Op een avond was het weer zover dat ik de tafel moest afruimen en mijn moeder tegen me zei dat ik beter lekker kon gaan zitten, omdat ik die dag eigenlijk al te weinig energie had om zelfs maar te douchen. Toen zei ik: “Laat Esther dat maar niet horen.” Voor de helderheid: Esther, die we voor nu even zo noemen, is een psycholoog die ik een aantal jaar geleden ruim een half jaar heb gesproken. Ik was door een arts gediagnosticeerd met SOLK en werd doorverwezen naar deze psycholoog. Esther suggereerde vaak dat ik teveel ziektewinst had, onder andere omdat mijn ouders vaker thuis waren als ik niet naar school ging; alsof ik beter zou worden als m’n ouders me niet zouden helpen. Ik was toen dertien.

Ondanks dat ik, en ongeveer iedereen in mijn omgeving, nu vind dat Esther geen gelijk had, is het wel iets wat vaak nog in mijn hoofd zit. Zeker als het slechter met me gaat, zoals nu. Door haar voortdurende beschuldigende vragen begon ik te denken dat het ergens mijn schuld is dat ik ziek ben of dat ik in ieder geval niet genoeg m’n best doe om beter te worden. De afgelopen tijd probeer ik dat soort gedachten – in een grap of tegen m’n nieuwe psycholoog – uit te spreken, zodat anderen me de bevestiging kunnen geven dat het niet waar is. En dat helpt.

Ik weet niet hoelang het duurt voor het weer gaat zoals het ging voor ik corona kreeg. Dat is eng. Tot die tijd ga ik dus maximaal winst halen uit het feit dat ik ziek ben. Ik vind dat ik dat wel verdien.

* SOLK: Somatisch Onvoldoende verklaarbare Lichamelijke Klachten.