Column: Gegokt en verloren

Auteur: Jente

Ik heb sinds september een tussenjaar. Ik heb altijd in m’n hoofd gehad dat ik de tweede helft van dat jaar nog een keer op reis zou gaan. Toen won ik een interrailpas, en hoefde ik alleen nog een route te plannen. Ik besloot naar Spanje en Portugal te gaan. Voor vier weken. Maar na een week zat ik in het vliegtuig naar huis. Ik was te moe.

Het ding met ME/CVS is dat het op en neer gaat en dat ik nooit weet of het een lange of korte termijn verandering is. Ik heb al sinds ik in februari twee keer kort achter elkaar verkouden ben geweest, minder energie. Ik hoopte alleen dat ik of vooruit zou gaan als ik op reis ging, of dat ik er in ieder geval iets leuks van zou kunnen maken.

Denk ik dat iets leuk wordt? Al jaren gebruik ik dit als graadmeter om te bepalen of ik moet gaan of niet. Bij school vroeg ik mezelf af of het zin had om er te zijn, of ik in staat was informatie op te nemen. Bij al het andere of ik genoeg energie had om ervan te genieten. 

En dat is iets wat ik met dingen als verjaardagen beter heb leren inschatten, maar met andere dingen, zoals alleen reizen, moet ik daar nog achter komen. Er is geen handboek voor, en gezondheid is onvoorspelbaar. 

Soms kan ik dingen niet die ik eerder wel kon, of andersom. De week voordat ik vertrok heb ik dan ook veel getwijfeld of ik wel moest gaan, maar ik wist simpelweg niet of het leuk zou zijn. Dus ik wilde het per se proberen. 

Op reis merkte ik meer dan ooit hoeveel moeite het me kost om tegen mijn vermoeidheid in te gaan. M’n lichaam wil het liefst de hele dag op bed liggen, maar ik moest eten, douchen en verplaatsen. En dan het liefst ook nog iets zien van de plekken waar ik was. De eerste dingen zijn natuurlijk noodzakelijk, maar de laatste eigenlijk ook. Want als ik niets kan zien, kan ik beter thuis zijn.

Dus ik ging naar musea, parken, restaurants en het strand. Ik moest meer zitten, nog meer dan normaal, en rusten. Maar uiteindelijk rustte ik niet voldoende uit. Na een week heb ik de conclusie moeten trekken dat het niet leuk was, en dat ik ook niet dacht dat het beter ging worden.

Voorlopig doe ik rustig aan en heb ik geen grote plannen. Maar ik wil niet dat deze ervaring een reden wordt om de volgende keer als ik over iets twijfel ook niet te gaan. De les is niet dat ik mezelf overschat heb, of dat het een slecht idee was. Dat klinkt misschien naïef, maar ik wist al heel goed dat je niet langs ME/CVS kan.

Ik maak mezelf echt niet wijs dat ik dingen kan op wilskracht. Ik wilde het proberen, dat heb ik gedaan, en het is niet gelukt. Maar ik heb minstens evenveel ervaringen met dingen waar ik over twijfelde die het wel waard bleken te zijn. Volgende keer doe ik het dus gewoon weer.