Column: Credits

Auteur: Jente

Zo eens in de drie maanden heb ik de gedachte dat alles zoveel makkelijker zou zijn als ik gezond was. Vroeger ging het om een algemener onderscheid; als gezond persoon zou ik sporten en meer tijd hebben om te leren.

Nu zit m’n ME/CVS na zeven jaar zo diep in m’n leven dat het verschil meer zit in concrete dingen; een mailtje sturen om te vragen of ik de halve introductiedag kan missen, een loopafstand opzoeken om te kijken of die haalbaar is en of er niet toch een bus rijdt.

Vaak vraag ik me dan af of ik als gezond persoon wel dat stuk had willen lopen, of dat ik dan een andere bestemming had gehad. Het hele ‘wat-als’ gedachtenspel is vooral deprimerend en niet per se nuttig, en daarom ga ik het vaak uit de weg.

Ik ga in september naar Dublin verhuizen om daar Engels en creative writing te studeren. Dat idee is ontstaan uit het feit dat ik graag op een campus zou willen wonen, zodat ik niet naar een universiteit heen en weer hoef te reizen. Dat kost te veel energie. En in Nederland zijn er nauwelijks campussen met kamers voor studenten.

In Ierland zijn die er wel, maar er is niet genoeg plek voor iedereen. Dus ik ben al bijna een jaar heen en weer aan het mailen met de universiteit, over of ik voorrang mag krijgen op een kamer. Nu ben ik eindelijk op het punt dat ik weet dat mijn kans op een kamer heel groot is. Maar ik krijg – vooralsnog – geen voorrang.

Ik weet niet of ik als gezond persoon ook naar Dublin had willen verhuizen, of ik ook aan het schrijven was gegaan en daar iets mee had willen doen. Maar ik weet wel dat ik me nauwelijks kan voorstellen hoe makkelijk het zou zijn om te verhuizen naar Dublin als gezond persoon.

Ja, ook dan was het echt heel spannend geweest en had ik veel praktische zaken moeten uitzoeken. Maar dan had ik me zorgen gemaakt over of ik de studie leuk zou vinden en of ik snel vrienden ga maken, niet over of ik het überhaupt wel kan, dat studeren, en of ik niet toch een kamer op de campus misloop en het hele plan op het laatste moment moet afblazen.

Mijn punt is totaal niet dat gezonde mensen het makkelijk hebben, maar er zijn extra stappen die wij zieke mensen zetten puur door onze pech met onze gezondheid. Stappen waar zij niet over nadenken, en die ik zelf ook vaak vergeet omdat ik er niet over na wíl denken. Hoeveel extra e-mails ik heb gestuurd, slagen om de arm ik moet houden en hoeveel zaken ik moet regelen.

Dat is verdrietig en oneerlijk, maar het niet beseffen zorgt er ook voor dat ik mezelf er geen credits voor geef. Wij, chronisch zieke mensen, mogen onszelf echt wel wat vaker een schouderklopje geven. Voor alle extra dingen die we moeten doen, alle stappen en zorgen waar we vaak niet eens meer over na denken. Dus bij deze. Dat doen we knap.