Column: Gedachtenspiraal

“Ik heb hier niet voor gekozen. Het is niet mijn schuld.”

Auteur: Jente

Net als bij veel andere chronisch zieke mensen is mijn relatie met de zorg moeizaam. Dat maakte het afscheid van mijn arts en psycholoog vorige week niet makkelijk. De ene ken ik al vijf jaar en de ander heb ik drie jaar gesproken. Zij zijn mij allebei heel dierbaar, onder andere omdat ze nooit hebben gezegd dat ze me beter kunnen maken.

Het is ironisch maar ik vertrouw zorgverleners niet als ze zeggen dat ze me beter kunnen maken. Als er iemand het tegendeel wil bewijzen, graag! Ik wil graag beter worden, maar in de afgelopen zes jaar heb ik het geloof dat er een simpele oplossing is opgegeven. Er zijn vast wel dingen die me wat meer energie geven, me misschien ook minder duizelig maken. Ik weet niet of ik dat echt geloof of dat ik het gewoon wil geloven. En ik weet niet of het iets uitmaakt.

De afgelopen jaren heb ik op verschillende momenten besloten om te stoppen met medische hulp. Het hielp niet en kostte me veel energie. Dat gaf me wat ademruimte, zeker omdat ik al m’n energie nodig had voor school. Maar na een periode niets geprobeerd te hebben, komen er altijd gedachten op. Waarom probeer ik niet alles wat me ooit is aangeraden? Waarom niet die ene darmspecialist die een tante me drie jaar geleden heeft aangeraden, waarom niet die gespecialiseerde kliniek die m’n moeder op internet heeft gevonden? Misschien helpt het. Waarom klaag ik over ziek zijn als ik niet probeer om beter te worden?

Er zit een schuldgevoel in me: de gedachte dat als ik geen medische hulp ontvang, ik ervoor kies om ziek te zijn. Ik heb in 2019 veel gesprekken gevoerd met een psycholoog, met een altijd beschuldigende ondertoon. Zij heeft mijn gedachtenpatroon nogal naar haar hand gezet. Tot nu toe heb ik drie dingen gevonden die helpen met deze gedachten.

De eerste is eraan toegeven. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om me aan te melden bij een gespecialiseerde kliniek. M’n eerste intake heb ik gehad. En na zoveel tijd onbewust gedacht te hebben dat ik niet beter word omdat ik m’n best niet doe, was ik ergens teleurgesteld dat ik nu nog niet beter ben, ook al staat dat nergens op. Is het een opluchting of een teleurstelling dat ik ook niet beter word als ik dat wel actief probeer? Moet ik stoppen met medische zorg? Dat wil ik niet. Een beetje extra energie zou het waard zijn.

Het tweede hulpmiddel is mensen zoals de arts en de psycholoog van wie ik afscheid heb genomen, omdat ze me hebben kunnen helpen waar dat kan. Mensen die daar eerlijk over zijn helpen me ook om kritisch te zijn naar zorgverleners die zo in zichzelf geloven dat ik volgens hen zogenaamd niet genoeg mijn best doe. Ik heb hier niet voor gekozen. Het is niet mijn schuld.

Het laatste wat helpt is om open te zijn over deze gedachten. Dat doe ik nu.