Op jacht naar de horizon

Reizen met een uitdaging – deel 1: de uitnodiging en de beslissing

Auteur: Elly Steffens

Je hebt je leven opnieuw ingericht. Soms voelde het als zwemmen door de klei. Je hebt geleerd wat loslaten is. Tot die dag. Je wordt gebeld en krijgt een aanbod. Je mag een reis om de wereld maken! Wat zou jij doen? Oh, en ME/CVS gaat mee.   

Het was een paar dagen voor kerst. Mijn broer Pete appte me: “Hey Elly, kunnen we even bellen?” We bespraken de afhandeling van de nalatenschap van onze ouders. Snel greep ik naar pen en papier om te noteren. Wat ik toen hoorde deed mijn hoofd tollen. Het bloed trok weg uit mijn gezicht: “Elly, jij komt bij ons. Ik geef jou mijn erfdeel!”

“Nee! Dat kan niet! Ik kan nog geen uur reizen, Pete!” Ik was geschokt. Totaal niet bedacht op zijn aanbod om naar Australië te gaan. Mijn ontreddering was vooral groot, omdat alles nu anders was. Vroeger, jaren geleden, kon ik meerdere keren per jaar vliegen. Ik vloog dan tussen de verschillende werelddelen. Ik deed vrijwilligerswerk voor diverse hulpverleningsorganisaties in Nederland. Ik was gezond.

Vroeger

Ik hield van vliegen. Mijn jongens waren nog klein toen ik regelmatig overzees vloog. Ouders en vrienden pasten op de kinderen als ik ‘op missie’ was. We konden arme studenten in Brazilië steunen op deze manier. Ik bemiddelde tussen fondsenverstrekkende organisaties in Nederland en jongeren in Rio de Janeiro. We hadden als gezin vijf jaar in Brazilië gewoond. Ik sprak vloeiend Portugees.

Herinneringen aan deze gelukkige tijden vlogen door mijn hoofd. Pete beseft vast niet hoe mijn gezondheid nu is, flitste door me heen. Haastig legde ik uit dat er geen sprake van kon zijn. Jaren tobde ik met ernstige vermoeidheid en een alvleesklier die ‘op hol geslagen’ was. Hoe zou ik zo veel uren, minstens tweeëntwintig, kunnen reizen? “On-mo-ge-lijk,” vertelde ik hem. Diep verdriet overspoelde me. Wat was er met me gebeurd?

In gedachten ging ik terug. Mijn man overleed onverwacht en ik bleef achter met twee kleine kinderen. We woonden in Nederland. Adriana, mijn Braziliaanse dochter, woonde met haar man in het verre Rio. Het waren verdrietige jaren. Tot ik de uitnodiging kreeg te komen werken in Australië. Ik zou als Pastoraal Assistent voltijds werken bij een hulpverleningsorganisatie. Met mijn jongens vertrok ik naar Tasmanië en genoot van elke dag in dit prachtige deel van de wereld.

Helderblauwe oceaan

Het waren zes heerlijke jaren. We woonden op enkele minuten afstand van het strand. Een oneindige groene en grillige kuststrook langs een helderblauwe oceaan. Pijlstaartroggen, dolfijnen en de gigantische blauwzwarte bultrugwalvissen: een prachtig gezicht! Dagelijks liep ik van en naar mijn werk over de houten boulevard langs het water. Genietend van al het moois. In de avonden vond ik het heerlijk nog kilometers te rennen over het strand. Ik blaakte van gezondheid.

Ziek

Ik stapte in het vliegtuig: van het vasteland van Australië terug naar huis op het eiland Tasmanië. Een paar intensieve dagen van training had ik achter de rug. Ik voelde me uitgelaten in de contacten met ACFID, de Australische council voor internationale ontwikkeling. Zoveel zou ik, met de benodigde kennis in mijn broekzak, kunnen betekenen in de hulpverlening. Terwijl ik de stoelriem vastklikte gaf mijn lijf een ander signaal: ik werd ziek. Zo ziek, dat ik binnen enkele uren op de intensive care belandde.

Met een onbekende bacterie in mijn lichaam raakte ik dagenlang buiten westen. Aan allerlei draden en apparatuur bevestigd zweefde ik op het randje van de dood. Toen ik weer bijkwam was mijn leven veranderd. Vanaf dit moment zou ik een meervoud aan gezondheidsproblemen krijgen. Het leek of mijn lijf de kluts kwijt was. Het zou tijd nodig hebben om te herstellen, dacht ik.

Zoektocht

Ik kreeg de diagnose ME/CVS aan het einde van een zoektocht naar het waarom van een niet volledig herstel. Een vaststelling waar ik niets mee kon. Ik ben als persoon gegroeid door alle levenservaringen. De zin om te leven is groter dan om te overleven met een chronische ziekte. Dat dit regelmatig botst kwam ook nu, bij het horen van mijn broers geschenk, naar boven.

Na een nacht van onrustig slapen kwam de omslag. Ik liep door de woonkamer, toen ik ineens dacht: je zult met vreugde uitgaan en door vrede geleid worden. Ik herkende de Bijbeltekst (Jesaja 55:12) en lachte: “Ja, ik ga het doen! Hoe dan ook! Ik ga met blijdschap op reis!” Alle spanning en onrust vielen van me af. Ik appte Pete in Australië dat ik zijn aanbod graag aannam.

Elke reis begint met één stap

Stap voor stap kom ik er. Weken heb ik gepuzzeld met de reisorganisatie. Het is gelukt een voor mij zo gunstig mogelijke reis te plannen. De gigantische afstand, in kilometers en tijd, zal ik nemen in drie delen. Rekening houdend met mijn beperkte energie hebben we tot in detail de vluchten besproken. Het vliegen tegen de klok in zal ik beter verwerken op deze manier. Mijn reis om de wereld gaat gebeuren!

Elly dagelijks volgen?

Dat kan. Via de app/website Polarsteps kun je haar dagelijks volgen. Je vindt daar ook foto’ en video’s. Volg Elly dus via Polarsteps. Elly is inmiddels ook begonnen met vloggen. Volg haar via haar Youtubekanaal.

Meer afleveringen   

Volkomen onverwacht krijgt redacteur Elly Steffens de kans om een wereldreis te maken. In dit verhaal vertelt zij wat voorafging en waarom zij besloten heeft te gaan. Volg Elly in haar blog op haar jacht naar de horizon! “Ontdek, samen met mij, wat mogelijk is binnen de grenzen van onze veerkracht. Misschien worstel jij op dit moment met kapotgeslagen dromen. Met mijn verhaal hoop ik dat wij samen straks vol trots kunnen zeggen: ‘We’ve done it!’”

Foto’s: Pixabay/Dirk Heuser en Elly Steffens

Vergelijkbare berichten